‘Als ik water drink, denk ik er de smaak van wodka bij. Dat helpt’

Roken en drinken doet Keith Richards op zijn leeftijd niet meer, maar stoppen met muziek maken? Nooit. Daarvoor maakt spelen hem veel te gelukkig. Op de dag van het Rolling Stones-concert op de Heizel vertelt de iconische gitarist waar hij nog meer blij van wordt.

Als ik maar kan spelen, dan ben ik gelukkig», zegt Keith Richards (78). Het liefst met de Rolling Stones, want: «Hey man, de Stones zijn mijn leven.»


Maar anders is er nog dat andere bandje van hem, de X-Pensive Winos, waarmee hij begin dit jaar in New York weer even op het podium stond. «Noem het maar mijn vakantiebaantje», zegt hij over zijn werk met de band waarmee hij in 1992 het album Main Offender opnam. Afgelopen voorjaar werd het album heruitgegeven.

Als om exact 9 uur 's avonds de telefoon overgaat en aan de andere kant van de lijn een krakend «Hallo Giesburt, this is Keith, how are you doing» klinkt, praten we eerst heel even over Main Offender voordat hij met een welgemeend «Okay, I’ll try» zijn rol als Gids op zich neemt.

Main Offender was destijds zijn tweede soloplaat en de maker is er nog altijd trots op. «Ik vind ze veel beter dan ik dacht», steekt Richards van wal, thuis in zijn landhuis in Weston, Connecticut. «Met de Winos had ik in 1988 Talk is Cheap gemaakt. Een beetje uit frustratie, omdat ik boos was op Mick die zo nodig solo moest.»

Even is daar, als hij aan Mick Jagger en de Rolling Stones refereert, het giechelende lachje dat hem zo typeert: hèhèhè. «En het beviel zo goed dat ik de jongens weer terughaalde toen ik klaar was met de Steel Wheels-tournee van de Stones. En weet je waar ik nu het meest blij van word? Dat is het liveconcert dat in de box zit. Ik wist helemaal niet dat we dat in december 1992 in Londen hadden opgenomen. Maar man, wat waren we goed toen. Steve heeft het ook echt prachtig geproduceerd.»

Richards verwijst naar Steve Jordan. «Mijn oude vriend, die ons nu toch uit de nood heeft gered», vult hij aan. «Het was Charlies idee om Steve zijn plaats te laten innemen toen hij ziek werd. Op een of andere manier voelt het alsof de cirkel rond is. Mijn maatje Steve achter de drums in de Stones.»

Even is Richards stil als hij Charlie Watts ter sprake heeft gebracht, de drummer van de Rolling Stones die augustus vorig jaar overleed. «O jongen, wat mis ik Charlie. We zagen elkaar buiten de Stones weliswaar zelden, maar het was toch alsof we broers waren. Hoe ik hem herinner? Als een van de beste drummers ter wereld ooit. Altijd als ik aan hem denk, zie ik die grote lach op zijn gezicht. Charlies smile, die heb ik in mijn hart gesloten.

«Maar wat waren ze goed eigenlijk, die Winos in 1992, vind je niet? Ik was helemaal vergeten dat we toen ook ‘Gimme Shelter’ speelden en hoe zenuwachtig ik was. Tuurlijk, ik had het honderden keren gespeeld, maar nu moest ik ook zelf zingen, dat deed Mick natuurlijk altijd.»

Een bijzonder liedje, vindt Richards. «Die tekst blijft helaas toepasselijk. Mick en ik maakten hem zoals we dat eigenlijk nu ook nog vaak doen. Ik schreef het eerste couplet en refrein, daarna nam Mick het over.» Dat nieuwe Stones-album komt er, zegt Richards. «We zijn er alleen nog niet uit wat we met de nummers doen die we met Charlie hebben opgenomen. Daar zouden we een album van kunnen maken, maar met Steve een heel nieuw album opnemen is ook een optie. Eerst maar even gaan spelen. Man, ik kan niet wachten.»

Muziek

«Ik ben een cd-man. In mijn tas zit een map met cd’s die ik overal mee naartoe sleep. Maar vraag me niet welke albums me het dierbaarst zijn. Ik leerde van muziek houden door het fluiten van mijn moeder. Zij floot de hele dag liedjes die ik toen ik een jaar of twaalf, dertien was, ging naspelen op gitaar. Een beetje jazz, veel blues en rock-’n-roll. Dat ging eigenlijk allemaal vanzelf, ik dacht er nooit over na. Gitaarspelen is wat ik doe, en dat is nog steeds zo.

«Een favoriet album heb ik nooit gehad. Maar schrijf maar op dat het iets van de mannen op het Chess-label mag zijn. Van de grote bluesmannen als Muddy Waters, Little Walter en Chuck Berry krijg ik nooit genoeg. Ik luister er al mijn hele leven naar. Mijn tas zit vol met hun verzamel-cd’s.»

Non-fictie

«Om eerlijk te zijn: ik luister alleen naar oude muziek en doe dat op een even ouderwetse manier. Thuis zet ik graag een plaat op en onderweg draai ik cd’s. Ik lees er graag wat bij over de muziek die ik mooi vind, maar ik denk dat ik alles over de blues en rock-’n-roll uit de jaren vijftig wel gelezen heb. Dat is mijn favoriete periode en toen ik aan mijn boek werkte (de autobiografie ‘Life’ uit 2010, red.) las ik veel over die tijd.

«Dit boek van Peter Guralnick kwam een paar jaar later. Ik kende zijn andere boeken over Elvis, soul en blues en hou van zijn werk. Altijd weet hij iets te zeggen wat ik nog niet wist. Zo ook in dit idioot dikke boek. Sam Phillips was de man achter het Sun-label in Memphis waar Elvis debuteerde. Guralnick vertelt dat Phillips als producer echt heel innovatief te werk ging en precies wist hoe te werken met echo’s, bijvoorbeeld. Ineens begreep ik waarom de bassen op Sun-platen altijd zo diep klonken.»

Fictie

«Ik ben een veelvraat als het om lezen gaat. Ik heb hier ook een soort bibliotheek vol oud spul. Ik las vroeger graag fictie, maar dat is een beetje minder geworden. Schijnt met de leeftijd te maken te hebben, las ik ergens. Als je ouder wordt, verandert je leesgedrag. Dan heb je geen zin meer in verzonnen verhalen, maar wil je weten hoe het echt zit.

«Ik weet niet of dat ook voor mij geldt, maar de meeste indruk maakte fictie toch wel toen ik nog jong was. Het belangrijkste boek uit mijn jeugd was denk ik wel Catcher in the Rye, dat ik las toen ik een jaar of 16 was. Iedereen wilde toen Holden Caulfield zijn, de hoofdpersoon. Ik ook. Hij was op mijn held op school voordat Chuck Berry en Muddy Waters dat werden.»

Film

‘The Eyes of Tammy Faye’ (Michael Showalter, 2021)
«Laat ik de recentste film die ik zag maar noemen, dat staat chic. Anders gaan mensen nog denken dat ik alleen maar van oude muziek en films hou. Goed, leuk Amerikaans drama, dit. Gebaseerd op een documentaire, geloof ik. Echt een film waar ik even in kon verdwijnen. Maar om eerlijk te zijn ben ik vooral een westernman. The Wild Bunch van Sam Peckinpah, daar mag je me voor wakker maken. En ik geniet de laatste tijd ook van film noir uit de jaren veertig. Ik groeide op met The Big Sleep en Humphrey Bogart, en daar keer ik nu graag naar terug.»

Sport

Tennis
«Ik hou van sport. Om naar te kijken dan. Tennis vond ik vooral in de jaren tachtig erg leuk. Nu is het een beetje saai met de mannen. Steeds weer Nadal of Djokovic, nou, laat het dan maar Nadal zijn, maar echt boeien doet het me niet. In de jaren tachtig was tennis veel spannender. Ik was toen ook bevriend met Mats Wilander. Hij nodigde me uit voor de finale van de US Open, die hij dat jaar won van Ivan Lendl. Ik weet niet meer precies wanneer (1988, red.). Wilander won maar één finale van Lendl, hèhèhè.

«Ik zou best vaker naar wedstrijden willen, maar het is voor mij helaas niet te doen me in een massa te vertonen. Ik word de hele tijd herkend en aangesproken, ook als ik naar de bioscoop of iets anders ga. Dan voel ik me opgelaten, alsof ik de show van iemand anders steel en het om mij gaat. Eigenlijk zijn voor mij de enige momenten dat ik echt van een mensenmenigte kan genieten, die wanneer ik zelf op het podium sta. O, wat word ik daar blij van.»

Serie

‘Better Call Saul’ (Netflix)
«Eigenlijk hadden tv-series mijn interesse helemaal niet. Ik hoorde wel mensen over The Sopranos en The Wire, maar ik hield niet zo van tv-kijken. Ik zet liever een plaatje op of ga zelf spelen. Maar twee jaar covid deed rare dingen met me. Nooit was ik gedwongen zo lang op één plek te blijven, ik ben al zestig jaar vooral onderweg geweest. Min of meer gedwongen thuis ben ik op advies van mijn vrouw en dochters naar wat series gaan kijken.

«Breaking Bad vond ik mooi, maar die spin-off Better Call Saul zelfs nog geestiger. Het had ook wel wat, zo met vrouw en dochters naar een serie kijken. Nee, nooit alleen. Waarom niet? Mijn vrouw en ik zitten in hetzelfde huis en kunnen goed met elkaar opschieten, en mijn dochters wonen in de buurt en komen graag langs, dus waarom zou ik me dan gaan afzonderen, hèhèhè.’

Kunstenaar

«Ik zat op een echte art school en kan ook best aardig tekenen. Maar tekenen of schilderen doe ik als ik met pensioen ga, zeg ik altijd. En dat is nooit. Want ik denk echt niet dat ik ooit stop met muziek maken. Maar oké, mocht het zover komen, dan ga ik mijn leven aan de schilder- en tekenkunst wijden. Tuurlijk, mooier dan Caravaggio is er niet geschilderd, maar ik hou ook erg van wat simpeler werk. Van mooie illustraties of strips van Hergé bijvoorbeeld. Zoals Kuifje. Ik kom zo snel niet op hun namen, maar er zijn veel meer Belgen en Fransen die geweldig kunnen tekenen. Die strip- en illustratiecultuur bij jullie spreekt me meer aan dan de Amerikaanse.»

Eten

Bangers and mash (worstjes en puree)
«Ik ben dol op Engels ontbijt. Worstjes, bonen, bacon en eieren maak ik graag thuis. Maar mijn kookkunsten worden door anderen erg overdreven hoor, zeker sinds ik mijn boek publiceerde. Ik kreeg hier in Amerika, als ik weer eens weemoedig over de Britse keuken begon, zo vaak de vraag wat het geheim van goede bangers and mash is dat ik er in Life een recept voor gaf. Dan was ik er maar van af.

«Het geheim is natuurlijk dat je de worstjes niet in een voorverwarmde pan moet braden, iets waar ik zelf pas na jaren achter kwam. En je moet er eigenlijk een lekker wijntje bij drinken. Dat vond ik altijd het mooist: heel goedkoop working class-eten combineren met de duurste rode Rothschild-wijn. Maar nu hou ik het op kraanwater. Ja, saai. Maar ik ben vorig jaar gestopt met drinken en beperk me nu tot water en vruchtensap. Dat valt me zwaar, zeg ik eerlijk. Maar het helpt door de smaak van een wodka erbij te denken als ik een slok water neem. Roken doe ik trouwens ook niet meer. Op mijn leeftijd moet je dat niet meer doen. Ik wil wel blijven ademen.»

Gitaar

Fender Telecaster ‘Micawber’ 1953
«Ik heb een enorme collectie gitaren, die nooit als een serieuze verzameling is begonnen. Ik kocht gewoon graag gitaren omdat ik benieuwd was naar de klank. Op een gegeven moment heb je dan een collectie. De laatste tijd ben ik me op de basgitaar gaan richten omdat ik gefascineerd ben geraakt door het basgeluid.

«Maar mijn favoriete gitaar is denk ik toch de Fender Telecaster. De bouwjaren 1953-1956 zijn de beste. Ik heb er vele, en om eerlijk te zijn weet ik niet eens waar ze allemaal zijn. De belangrijkste opslag hou ik geheim, maar er zijn er meer in Londen en New York. Alles wordt beheerd door mijn geweldige gitaarman Pierre de Beauport. Die houdt alles bij en komt met koopadviezen nu ik basgitaren wil.»

Nice read. Thank you.

Great read

__________________________